Rita van Wessel (48) hoopt op therapie in Verenigde Staten
Februari 2015:”In de nacht van 18 februari kreeg ik een beroerte. Elektrische schokken die begonnen bij mijn voeten en eindigden bij mijn gezicht. Ik schreeuwde, en gelukkig hoorde mijn man Jacco me. Na ongeveer twee weken werd ik pas weer wakker. De eerste tijd heb ik wel eens gedacht, hadden ze me maar een spuitje gegeven. Dood. Weg. Ik kon niets meer, en ik was blind. Voorgoed, vreesde ik. Later, toen ik mijn man en kinderen weer kon zien, wist ik dat ik beter wilde worden. Voor hen.”
Hoe radicaal kan een mensenleven veranderen: op de ene dag heb je nog een baan, sta je vol in het Ruurlose dorpsleven, leid je een prettig bestaan met man, zoon en dochter, speel je een belangrijke rol in het toneelstuk van de lokale toneelvereniging. Maar dan opeens ben je het slachtoffer van een hersenstaminfarct. Het overkwam Rita van Wessel in 2015, toen 47 jaar oud. ,,Ik ben Jan, van de Stentor, de krant”, hoor ik mezelf ongemakkelijk en op luide toon zeggen als ik Rita ontmoet in woonvoorziening Anke Marjolein in Lochem. Haar gezicht is uitdrukkingsloos. Ik ga naast haar zitten om de antwoorden op de vragen op haar scherm mee te kunnen lezen. Met haar ogen ‘tikt’ ze de letters in op de computer. ,,Het is heel fijn dat ik de spraakcomputer heb, anders had ik niks meer.” Dit is het verhaal van Rita, die ‘opgesloten zit’ in haar lichaam en alleen via een spraakcomputer die ze bedient met haar oogleden kan communiceren.
80.000 euro
Aanvankelijk is Rita ook nog even blind geweest, maar dat was gelukkig van korte duur. Ze revalideerde acht maanden in een revalidatiecentrum in Enschede en verblijft nu dus in Lochem. Haar herstel zou echter een flinke boost kunnen krijgen als ze in staat wordt gesteld een therapie van vier tot zes maanden te volgen op een speciale kliniek in het Amerikaanse Atlanta. Om dat voor elkaar te krijgen is er de Stichting Rita opgericht door vrienden in Ruurlo. Amper een week is de inzameling op gang en de teller staat al op 40.000 euro, terwijl de stichting een streefbedrag heeft van 80.000 euro. April 2015:”Waar ik continu wel erg veel moeite mee had en nog steeds heb, is het totaal afhankelijk zijn van verzorgers. Iemand moet mijn billen afvegen, bijvoorbeeld, en dat zelf niet kunnen, vind ik vreselijk.”Marco Dijkman, voorzitter van de stichting, is ook aangeschoven bij het interview. Al decennia lang kent hij Rita. Toen bekend werd dat een therapie in het buitenland haar wellicht verder zou kunnen helpen en er geld nodig was, was de stichting bij wijze van spreken al opgericht. ,,Met een groepje mensen in Ruurlo hebben we dat opgepikt. Het geld dat tot nu toe binnen is, is grotendeels uit het dorp zelf gekomen. We hopen dat we nu ook geld krijgen uit andere plaatsen. Ik ben ervan overtuigd dat we die 80.000 euro halen.” September 2015:”Opnieuw naar het ziekenhuis voor een slikonderzoek.Het slikken en ademen ging steeds beter, zo goed zelfs dat de canule er in november uit mocht. Ik kon weer door mijn mond en neus ademen!” Ze hoopt nu zo snel mogelijk naar de VS te kunnen afreizen voor therapie. Maar zo strijdvol was ze in het begin niet. ,,Het was vreselijk. Want ik kon wel horen, maar niets meer zien.Ik was erg bang om een kasplantje te worden.”
Wat verwacht ze van de therapie in Atlanta, mocht het bedrag op tagfel komen. ,,Je hoopt natuurlijk alles, maar als ik weer zelf zou eten, zou dat super zijn.”
December 2015: “Ik observeerde mijn kinderen, en constateerde dat ze erg zelfstandig zijn geworden. Hun moeder stond niet meer klaar. Mijn man deed wat hij kon, maar ik hoopte en dacht stiekem dat ik toch enigszins onvervangbaar zou mogen zijn.” De kinderen komen zeker twee keer per week langs in Lochem. Ze hebben het ‘aardig opgepakt’. ,,Mijn man zorgt dat ze toch de normale dingen kunnen doen. Mijn man werkt ook weer fulltime, dus alles bij elkaar doen ze het heel goed”, tikken haar ogen. Met enige schroom informeer ik of ze nog hoop heeft op een hereniging met het gezin in Ruurlo. ,,Dat hopen we wel. Maar dan moet ik geen verzorging nodig hebben in de nacht.”
Juni 2016: “Bijna anderhalf jaar na mijn beroerte heb ik voor het eerst geen sonde voeding meer. Dat ik, buiten mijn hoofd om, geen functies terug zou krijgen is gebaseerd op theorie. Er zijn zo weinig gevallen in Nederland, dat ze het gewoon niet weten. Ik heb het gevoel, doordat ik wekelijks sta, dat het beter gaat. Daarom wil ik wel elke dag staan, dan moet het nog beter gaan. Daar geloof ik absoluut in. Ik maak nog steeds progressie, ik weet, ik voel het.”
Na een uur sluiten we af. De fysiotherapeute is al gearriveerd voor de dagelijkse behandeling. “Vond je het vermoeiend?”, vraag ik met de jas al aan. Ze richt de ogen op de letters. ,,Valt nu nog mee. Alleen vanavond merk ik het wel.” De cursieve alinea’s zijn ontleend aan Rita’s eigen verhaal zoals dat op de site van de Stichting Rita staat (wwwstichtingrita.nl). De eerste tijd heb ik wel eens gedacht, hadden ze me maar een spuitje gegeven
Jan Witing